przenikliwie. - Dlaczego mi to mówisz? - Bo bardzo się myliłem. Antony nie mógłby wymarzyć sobie lepszej żony, lepszej matki dla swoich dzieci, lepszej kandydatki na przyszłą królową. - Federico zaczerpnął powietrza i popatrzył na drzwi. Kilka pięter nad nimi Antony i Jennifer witają na świecie swoje dziecko, stają się rodziną. Ich miłość jeszcze się pogłębi, ich związek się umocni. Z nim i z Lucrezia tak nie było. Nawet narodziny dzieci nic nie zmieniły. Federico przeniósł wzrok na Pię. - Pomyliłem się w ocenie księżnej Jennifer i być może myliłem się w innych sprawach. - Pogładził ją po ramieniu. - Popełniłem błąd, żeniąc się z Lucrezią. Zrozumiałem to po jej śmierci. Gdy dotarło do mnie, że Stefano za- R S czyna ulegać namowom ojca i jest bliski wycofania się ze ślubu z Amandą... - Niemożliwe! - Pii zaparło dech. Federico machnął ręką. - Zostawmy to. W takich rodzinach jak nasza małżeństwa są aranżowane. Tak jak moje i Lucrezii. Dopiero gdy umarła, uświadomiłem sobie, ile przeze mnie straciła. Mogła być z kimś, kto by ją kochał. Prosiłem Stefana, by nie powtórzył mojego błędu. - Federico uścisnął dłoń Pii. - Wczoraj zrozumiałem jeszcze coś. Małżeństwo z Lucrezią również i mnie pozbawiło szansy na szczęście i prawdziwą miłość. Nie tylko ona straciła, ja także. - Ożeniłeś się, choć jej nie kochałeś? - głos Pii zadrżał. Federico potrząsnął głową. - Kochałem ją, na swój sposób. Ale to nie była prawdziwa miłość. Znaliśmy się od dziecka, razem dorastaliśmy, byliśmy przyjaciółmi. Ożeniłem się z nią, bo takie było moje przeznaczenie, moja rola. Dla dobra rodziny, kraju, narodu. Od dziecka przygotowywano mnie do tego. Miałem poślubić przedstawicielkę arystokratycznego rodu i dać krajowi następcę tronu. To miało zapewnić państwu stabilność, niezależnie od szerzących się wokół konfliktów, trudnej sytuacji na Bałkanach, korupcji toczącej rządy sąsiednich krajów. Widząc nieprzekonaną minę Pii, dodał: - Nie zrozum mnie źle. Nasze stosunki układały się bardzo dobrze, brakuje mi jej. Jednak w naszym małżeństwie nie było żaru i pasji, nie było namiętności. - Zrobiłbyś to jeszcze raz? Federico podniósł się i popatrzył jej prosto w oczy. R S - Nie. I nie tylko dlatego, że mam poczucie winy wobec Lucrezii. Postąpiłem tak, jak powinien postąpić ktoś na moim miejscu, ale przez to pozbawiłem się czegoś bardzo ważnego. Najważniejszego. Nie poszedłem za głosem serca. Gdybym ożenił się z kimś takim jak ty... Z kimś, dla kogo byłbym normalnym człowiekiem, nie księciem. Odebrałem sobie tę możliwość. - Ujął jej twarz w obie dłonie. - Pia, czuję, że taka miłość, jaka stała się udziałem Antonyego i Jennifer, i nam