trafiła na stronę, która doprowadziła ją do „kogoś", kogo Tony tak beztrosko kazał jej wyszukać. Pewien „praktyk adopcyjny" utrzymywał, że ma legalne powiązania z agencjami na trzech kontynentach i specjalizuje się w pomocy małżeństwom odrzuconym przez system z racji wieku, klasy czy innych bezsensownych i często nieistotnych powodów. Za łatwe, pomyślała Joannę, starając się zbytnio nie podniecać, ale wstukała adres ze strony. Obiecała sobie solennie, że tylko umoczy stopy w tej wodzie. „Woda" okazała się ciepła, a objawiła się w postaci skandynawskiej lekarki, sympatycznej okularnicy w średnim wieku. Marie Jenssen powiedziała Joannę, że kieruje „naborem" do Wielkiej Brytanii z ramienia międzynarodowego sztabu ludzi i zależy jej tylko na tym, aby zadośćuczynić potrzebie ich serc, a zarazem ofiarować dziecku w potrzebie nowe życie. Doktor Jenssen nie urządzała żadnych długich przesłuchań, a wypełnianie formularzy ograniczyła do niezbędnego minimum. Wystarczyło jedno spotkanie w kawiarni hotelu w okolicach Russel Square, dwustronna umowa, no i kasa - suma tak zatrważająco wielka, że Joanne wciąż się obawiała, co jej mąż na to powie. Ale w końcu znaleziono im dziecko. Irina Camelia Karolyi. Pięciotygodniowa sierota z domu dziecka w Bukareszcie. Bez krewnych, bez perspektyw, bez nadziei na przyszłość. - Jaka śliczna! - westchnęła Joanne, wpatrując się w przysłaną przez doktor Jenssen fotografię malutkiej dziewczynki o wielkich czarnych oczach. Wyglądała tak, jakby naprawdę uśmiechała się ze swego łóżeczka. - Jest cudowna - orzekł Tony. - Naprawdę mógłbym ją pokochać, wiesz? Od tej chwili stał się tak samo niezmordowany jak Joanne. Podczas gdy ona przygotowywała Sandrę, sąsiadów, nieliczne grono przyjaciół i swoje środowisko w pracy na pojawienie się w ich życiu adoptowanego dziecka, zatrzymując przy sobie prawdę na ten temat, Tony pracował jak wariat w Patston Motors, uzupełniając płynące szeroką rzeką dostawy gotówki, nawet jeśli charakter tego, za co płacił, stał się dość niejasny. - Powinieneś zmusić ją, żeby wystawiła dokładny rachunek - powiedziała Joanne, kiedy wręczył Marie Jens-sen kolejne pięćset funtów. - Dobrze wiesz, że się na to nie zgodzi. Chyba poznałaś zasady gry. Rzeczywiście poznała i przerażały ją jeszcze bardziej niż kolosalne koszty. „Gra", jak określił to Tony, polegała na nielegalnej adopcji. Pieniądze, jak obawiała się Joanne, szły na kupowanie wiz,