— A więc jest więcej niż pewne, że książę zaprosił mnie tu, gdyż pragnie mojego towarzystwa — stwierdziła lady Rothley z zadowoleniem. 40 Wstała, by przejrzeć się w lustrze, i powiedziała zniecierpliwiona: — Na litość boską, Tempero, zrób coś z moimi włosami! Zaraz schodzę na dół na taras spotkać się z księciem, a po bezsennej nocy wyglądam okropnie. Obie doskonale wiedziały, że tak nie jest, lecz mimo to Tempera poprawiła lady Rothley fryzurę. Potem lady delikatnie przypudrowała sobie mlecznoróżaną cerę i leciutko pomalowała usta czerwoną pomadką. — Tylko nie za dużo szminki! — przestrzegła ją Tempera. — Przecież jesteśmy we Francji — usłyszała w odpowiedzi. — Tutaj kobiety malują się mocno. — Według mnie wyglądają na beztroskie i lekkomyślne. Wydaje się, że przywiązują zbyt dużą wagę do przyjemności. Ty jako angielska dama powinnaś się tego wystrzegać — powiedziała Tempera i pomyślała, że byłoby straszne, gdyby intencje księcia wobec jej pięknej macochy nie okazały się szlachetne. Wiadomości o majątku księcia i o nim samym napawały ją rozpaczą. Bardzo mało prawdopodobne, by miał on w planach małżeństwo. Chyba że zakocha się jak szaleniec i zupełnie straci głowę. Jednakże nie ma żadnego powodu, myślała Tempera, by niepokoić tymi obawami lady Rothley, która właśnie, odwróciwszy się od lustra, zamierzała zejść na taras. Jedno nie ulegało wątpliwości — wyglądała pięknie. — Pamiętaj, by ,patrzeć i słuchać”, belle-mère — powiedziała pospiesznie dziewczyna, zanim lady Rothley otworzyła drzwi. — Dopóki sama nie zobaczę obrazów i nie powiem ci, co o nich mówić, nie komentuj ich. Możesz najwyżej wspomnieć, że są wspaniałe. — Dobrze, to zapamiętam — odpowiedziała lady Rothley posłusznie. 41 — Możesz zachwycać się willą i widokiem, lecz w zasadzie im mniej będziesz mówić, tym lepiej. Po prostu wódź zachwyconym wzrokiem za księciem. Niewielu mężczyzn potrafi się temu oprzeć! — To on powinien wodzić za mną wzrokiem! — odparła lady Rothley. — Wiem o tym — powiedziała Tempera — ale pamiętaj, że to książę. Nie można go porównywać z innymi mężczyznami. — Owszem, ale jestem pewna, że w gruncie rzeczy nie taki diabeł straszny jak go malują — rzekła tamta z zaskakującym poczuciem humoru. Uśmiechnęła się i wyszła z pokoju. Tempera wróciła do rozpakowywania kufrów. Niestety, nie potrafiła pozbyć się swoich obaw. Wszystko zależało od tego, czy macocha wyda