– Sam tego żałuję, ale to prawda. – Posłał jej kolejny uśmiech. – Wyobraź sobie, jak to było, kiedy nie mieliśmy klimatyzacji. Julianna wstrząsnęła się zabawnie na tę myśl. Po chwili sięgnęli po menu. Kiedy je odłożyli, natychmiast pojawiła się uśmiechnięta kelnerka, żeby przyjąć zamówienie. Richard obserwował Juliannę, gdy rozmawiała z kelnerką, i myślał, że jest naprawdę podobna do jego żony. Im dłużej patrzył, tym bardziej wydawało mu się to uderzające. Zauważyła jego wzrok i zaczerwieniła się jak mała dziewczynka. – Kogoś mi przypominasz – wyjaśnił. – Kogo? – To zabrzmi śmiesznie, ale moją żonę. – Dlaczego miałoby to być śmieszne? – Ponieważ wcale nie jesteś do niej podobna – zaśmiał się. Kelnerka przyniosła im mrożoną herbatę. Richard patrzył, jak Julianna wkłada do swojej dwie kostki cukru. – Kate słodzi dokładnie tyle samo. – Kto? – spytała zdziwiona. – Kate. Moja żona. – To podobieństwo wcale mi nie przeszkadza – szepnęła Julianna. – Sądząc ze zdjęcia, które masz na biurku, jest bardzo atrakcyjna. – O, tak. – Wypił łyk herbaty. – Musisz ją kiedyś poznać. Na pewno ci się spodoba. – Nie macie dzieci, prawda? – Słucham? – Nie macie dzieci. Nie widziałam żadnych zdjęć... – Mam córkę – odrzekł szybko. – Trzymiesięczną. – Dla niego samego te słowa brzmiały dziwnie. Tak, jakby kłamał. – Ma na imię Emma, Emma Grace. – Powinieneś postawić na biurku jej zdjęcie – rzekła z uśmiechem. – Na pewno jest śliczna. – Tak, tak. – Odchrząknął, chcąc jak najszybciej zmienić temat. – Ponieważ całe popołudnie będę siedział w sądzie, to może ustalimy teraz parę spraw, dobrze? – Oczywiście. – Sięgnęła do torebki. Już po chwili miała w ręku notes i długopis. – Słucham? – Mam nadzieję, że zadzwoniłaś do zakonu Kawalerów Maltańskich, żeby potwierdzić moje wystąpienie? Zajrzała do swego notesu. – Tak. Zaprezentuje cię Jay Summers, prezydent zarządu. Wysłałam im zarówno twój życiorys, jak i plan wystąpienia. Masz mówić o swoim programie i roli prokuratora okręgowego w systemie ogólnokrajowym. Pan Summers prosił, żebyś na koniec zostawił dwadzieścia minut na pytania z sali. – Dobrze. – Richard napił się herbaty. – Jak wiesz, w przyszłym tygodniu zaczyna się mój proces. To będzie wariactwo. Pewnie w ogóle nie będziemy się widywać. Gdyby działo się coś poważnego, daj znać Nancy. Julianna skinęła głową i zapisała to sobie w notatniku. Następnie Richard prosił ją, żeby skontaktowała się z organizatorami paru festynów i zarezerwowała dla niego miejsce. Polecił też, żeby sprawdziła u producentów, czy są gotowe reklamowe nalepki, magnesy na lodówkę i chorągiewki. – Masz wszystko? – zapytał na koniec. Skinęła głową.